Proloog

Ik ben al een tijdje bezig met het schrijven van een verhaal, en nu ik steeds meer bezoekers krijg vind ik het tijd worden om deze met jullie te delen. Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties op mijn verhaal, en zoals altijd mag je tips/opmerkingen bij de comments achter laten.

Proloog: Elixer
Ik heb nooit een hekel aan mijn naam gehad, ik vond het juist leuk om mijn naam te horen. Ik voelde me bijzonder wanneer iemand mijn naam zei en ik was dol op de Engelse klank die in mijn naam zit. Zo vaak mogelijk wilde ik mijn naam horen en ik wilde dat iedereen hem kende, maar nu het eindelijk zo ver is wil ik het eigenlijk niet meer. Iedereen zegt mijn naam, ik hoor hem de godganse dag door, ik wordt op straat door wildvreemde aangesproken, maar ik vind het niet eens leuk. Ik wil terug naar de tijd dat ik gewoon Alexis was, en niet dé Alexis. De Alexis van ‘You’re my Alixer’ wat trouwens gewoon een of ander saai, simpel liedje is dat opeens een op nummer één in de top honderd staat. Een liedje dat door iedereen op iedere zender wordt gedraaid, en dat iedereen kent. Er zijn dagen dat ik me afvraag hoe alles zo ver heeft kunnen komen, hoe een simpel onbenullig liedje je leven zo kan veranderen als het bij mij heeft gedaan. Het zou kunnen dat het totaal plaatje hier voor gezorgd heeft. Men neme 1 simpele jongen met een glad uiterlijk, zijn band die net iets meer dan het normale do-re-mi kan spelen, een herkenbare melodie en een simpele tekst. Eventjes mixen, inzingen en men heeft een superhit. Zo simpel is het eigenlijk, zo makkelijk en zo snel kan het gaan. Ja de jongen in kwestie is inderdaad knap en zijn band kan inderdaad goed spelen, maar daarvan zijn er duizenden in een dozijn niet waar? Er zijn namelijk hordereden knappe jongens met een bandje en die maken toch ook niet van de een op de andere dag nummer een hits? Soms heb ik het gevoel dat het mijn schuld is, ik had namelijk naar mijn vriendinnen moeten luisteren en me niet met hem in moeten laten. Natuurlijk heb ik dat wél gedaan, en uiteindelijk heeft het me niet ver gebracht. Want natuurlijk moet juist ik weer de ex zijn van een jongen die wel door is gebroken met een liedje. Een liedje dat notabene op mij geïnspireerd is, en waar mijn naam ongeveer honderd keer in voorkomt. En denk maar niet dat ik er ooit voor bedankt ben, dat het ooit zo ging van “Dankjewel Alexis, voor het lenen van je naam. Voor het opofferen van je sociale leven, Alexis” nee, er kon geen bedankje van af. Laat staan dat ik een financiële vergoeding kreeg voor het verpesten van mijn leven. Niet dat het geld me uit maakt, maar het gaat meer om het gebaar. Zelfs een kleine twintig euro zou verdorrie genoeg zijn, het maakt me niet uit dat je daar niks van kunt kopen. Het zou me namelijk een goed gevoel geven om zijn geld uit te geven, zijn geld dat hij over mijn rug had verdient. Stank voor dank dus eigenlijk, hoewel hij nu waarschijnlijk naar dure Ralph Lauren ruikt in plaats van het goedkope huismerk van de plaatselijke drogisterij. Het komt vaak voor dat ik niet kan slapen, en mijn gedachten schieten dan automatisch naar hem. Dit gebeurd alleen ’s avonds en in de nacht, want overdag ben ik zo druk bezig dat ik geen tijd heb om te denken. Maar zodra ik tussen mijn dekens kruip en mijn hoofd op mijn kussen neerleg ( wanneer ik dus rust heb) begin ik te denken. Te denken aan hem, en over zijn daden. Op dit soort momenten vraag ik me af waarom hij dit zo heeft gedaan, zag hij geen andere uitweg, wilde hij iemand die meer zoals hij was of was hij gewoon egoïstisch? Ik weet het niet, echt niet. Maar een ding weet ik wel, ik krijg dit gebeuren nooit meer uit mijn hoofd. Ik zie steeds zijn gezicht voor me toen hij die beroemde zin voor het eerst tegen mij zei. “ Jij bent mijn elixer, Alexis..”